De kalkoven

Het grondwerk maakte het mogelijk om de steen van de winningsplaats (ingevuld van) naar het bovenste deel van de oven te transporteren.

De oven in de buurt van Senouche heeft de vorm van een klein gebouw met een oppervlakte van ongeveer 40 m2, uitgebreid met een oprit van ongeveer 60 m.
Het is gebouwd van ruwweg op elkaar afgestemde granieten stenen en opent naar het noorden door een bakstenen gewelf (afvoerdeur). Het wordt omlijst door twee imposante steunberen die bedoeld zijn om het metselwerk te versterken en om de sterke stuwkracht te compenseren die wordt uitgeoefend door zowel de massa van de opvulling als die als gevolg van de uitzetting van de tank onder invloed van hitte tijdens zijn werking.
Terugkerend op de dijk, liet de zacht glooiende toegangshelling karren toegang tot het bovenste gedeelte om kolen of stenen in de keel te lossen. De oven zelf, eivormig van vorm, is bekleed met een briketbekleding.


Gebruik van de kalkoven
De toepassingen van kalk zijn divers (van constructie tot zeep maken), maar zijn afhankelijk van de kwaliteit en dit hangt grotendeels af van het type oven dat wordt gebruikt. We kunnen de nadelen van de stromende oven raden: verplichting om kalk op te slaan uit de buurt van lucht en vochtigheid en vooral een product dat onzuiver is gemaakt door brandstofresten, het mengsel was ongeschikt voor gebruik in de industrie en de chemie, hoewel voor de constructie de "Manuel du Chaufournier" (1836) geeft aan dat de goed gezeefde "kalkas", doorgegeven aan de dame (maar wat een werk!) een uitstekende mortel is die bestand is tegen de beledigingen van de tijd.
Het product van Senouche moet voornamelijk zijn gebruikt voor bodemverbetering, met name die aan de Côte Roannaise. De kalk werd snel verkocht, onder meer aan de wijnboeren, die ze met behulp van een watervoorraad omvormden tot gebluste kalk om een ​​verspreidende as te verkrijgen.

Het water veroorzaakt verwarming (zeer bijtend) en verdamping. Omdat het transport per kar gebeurde, was het noodzakelijk om op de wolken te letten, pas op voor de regen ...


Operatie
Dit type oven brandde gedurende het mooie seizoen enkele maanden. De rest van de tijd werd gebruikt om de oven schoon te maken en te herstellen, om de steen eruit te halen en te breken.
Inderdaad, de blokken werden door middel van een hamer, vaak met een hulsthandvat (vanwege de flexibiliteit) in kiezels ter grootte van een vuist verdeeld. De oven werd aan de basis voorbereid door een paar bundels op roosters te plaatsen, vervolgens werden afwisselend kolen en steenslag naar boven geplaatst. We sloten de mond met aarde, zonder te vergeten om in het midden een open haard te voorzien voor de tocht.

Rond 1945 moesten deze roosters gezaagd worden om een ​​koe te verwijderen die via de bek in de oven was gevallen. Ze zou niet eens te veel hebben geleden.

Bij harde wind werd dit verminderd door aarde toe te voegen aan het niveau van de schoorsteen. Eigenlijk moest de oven dag en nacht in de gaten worden gehouden. Wanneer de bundels worden aangestoken, wordt het vuur overgebracht naar de eerste laag steenkool en vervolgens door de stenen naar de tweede; de eerste laag stenen die in kalk worden omgezet, koelt af, terwijl de bovenste worden verwarmd door de verbrande gassen.
Na lang bakken werden enkele gesmolten monsters van de bodem van de oven verwijderd, die bij het vallen tot as moesten worden gereduceerd. Als het resultaat overtuigend was, werd de gevraagde hoeveelheid dus ingetrokken en werd de oven onmiddellijk op een geschikte manier gevuld met kolen en stenen. Een chaufournier moet hitte noch rook vrezen.

gratis

Gratis toegang.